به نام خدا،

در دنیای امروز، تعلیم و تربیت فرزندان در سطح کلان و آموزش و پرورش کودکان، نوجوانان و جوانان در سطح رسمی، تنها و منحصراً یک متولّی ندارد و حیطه ای گسترده تر از ساختار اداری آموزش و پرورش را شامل می­شود. به­ عبارت دیگر، تعلیم و تربیت، زمان، مکان، فرد، شرایط و امکانات و ... را درنوردیده و از همین روست که روزبه روز علمی تر و فنی تر می شود و یقیناً با دانش دیروز، امروز، نمی­ توان دانش ­آموزان فردا را به بالندگی و شکوفایی رسانید.

شرط لازم، احراز بایستگی­های ضروری از سوی تمام کسانی است که با مقوله آموزش و پرورش سروکار دارند و در حوزه مدرسه، شامل سه ضلع اولیاء، مربیان و محتواهای آموزشی (و امکانات) می­شود.

تعهدی که بر این «مثلث یاددهی»، مترتب است می­تواند دو جنبه باشند: اول) ما میخواهیم دانش آموزانی داشته باشیم که در همه ابعاد علمی، زیباشناختی، فلسفی، اخلاقی و معنوی رشد یابند و «مالک یادگیری» خودشان باشند؛ نه «امانتدار زمانی» و البته آن ­هم، زمانی کوتاه مدت! دوم) دانش آموزان را برای محیط های کاری و اجتماعی آماده سازیم. آنها باید برای یک دوره ی زندگی آماده شوند، نه فقط برای گذراندن زندگی، بلکه برای «یادگیری همیشگی» یادگیری برای زندگی کردن و با هم بودن و احساس نشاط و امید از کسب موفقیت و حصول شکست ها.